امام (علیه السلام) با توجه به شرافت و ارزش انسان است که «نجاشی» را از ریختن خون بی گناه برحذر می دارد. زیرا قرآن شریف فرموده است:

«وَ مَن یَقتُل مُؤمناً مُعتمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فیها و...[1] »

هر کس، مومنی را به عمد بکشد، جزایش آتش جهنم است که در آن جاویدان معذب خواهد بود.

حرمت جان مؤمن چنان است که در صورت قتل غیرعمد، همچون تصادفاتی که علی رغم رعایت تمام قوانین و مقررات صورت پذیرد، بر قاتل دو ماه روزه و پرداخت دیه به صاحب خون، لازم و واجب است. اینها یک سلسله قوانین کیفری است. ارزش حقیقی انسان بیش از این است و به تعبیر قرآن، برابر است با نفس تمام انسانها.

«مَن قَتَلَ نَفسا بِغَیر نَفْسٍ أَوْ فَسادٍ فی الأَرِْض فَکَأَنَّما قَتَلَ الناس جميعا و... »[2]

هر کس، نفسی را بدون حق قصاص و یا بی آنکه فساد و فتنه ای در زمین کرده باشد به قتل برساند، مانند اینست که همه مردم را کشته است و هر که نفسی را از مرگ نجات دهد، مثل آنست که همه خلایق را از مرگ نجات داده است.[3]

از این رو وقتی خبر قتل بیگناهی به رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) رسید، حضرت بر بالای منبر تشریف بردند و با اندوه بسیار فرمودند:

«اگر همه ي ما از غصه بمیریم، جا دارد زیرا، خون ناحقی به زمین ریخته شده است».

این شعار و عقیده ي اسلام است.

پي نوشت ها:

[1]. سوره ي نساء، آیه 93

[2].سوره ي مائده، آیه 32

[3]. اگر کسی به طور غیرعمد به دیگری سیلی بزند و صورتش سرخ بشود، یک مثقال طلا به عنوان کفّاره بر او واجب می شود. چنانچه تعمداً بزند و صورت مضروب سرخ شود باید قصاص گردد یا یک مثقال طلا به عنوان دیه بپردازد. همچنین، کسی که به شوخی دیگری را مضروب کند، لازم است که یک مثقال طلا کفّاره بپردازد و در صورتی که بدن شخص مضروب در اثر کتک خوردن کبود شود سه مثقال طلا کفّاره دارد.